Koty perskie noszą zaszczytne miano najstarszej kociej rasy na świecie. Nie można precyzyjnie określić okresu, w którym się pojawiły, ale już w okresie wypraw krzyżowych uważane były powszechnie za stworzenia równie piękne, co tajemnicze. Co takiego mają w sobie koty perskie, że od wieków wprawiają ludzi w zachwyt i ciągle cieszą się sporą popularnością? Jaki właściwie jest kot perski? Czy jest trudny w utrzymaniu? Dla kogo się nadaje? Przekonaj się! Współczesne koty persy różnią się dość znacząco od swoich przodków sprzed wieków. Właściwie, gdyby postawić obok siebie współczesnego kota perskiego i tego sprzed stulecie, zostałyby one uznane za dwie osobne rasy, które na dodatek dość znacznie różnią się od siebie. Dawny przedstawiciel tej rasy bardziej przypomina angorę turecką niż swój współczesny odpowiednik. Tak olbrzymia zmiana wynikła z ingerencji ludzi i bardzo długiej historii ich hodowli. 1. Kot perski – historia najstarszej kociej rasy 2. Koty perskie i perskie początki 3. Brytyjski rozkwit 4. Persy w Polsce 5. Koty perskie – niepotwierdzone teorie i legendy 6. Niebieskie, szare, białe koty perskie – poznaj ich barwy i wygląd 7. Jakiej pielęgnacji wymaga kot perski? 8. Kot perski – charakter pełen dostojeństwa 9. Kot perski – podsumowanie w pigułce Kot perski – historia najstarszej kociej rasy Niegdyś w Europie królowały koty krótkowłose – tylko takie znano i takie właśnie rozpowszechniły się na kontynencie, dlatego pojawienie się kotów długowłosych wprawiło Europejczyków w niemały popłoch. Koty te z miejsca zostały ulubieńcami wyższych sfer i cieszyły się olbrzymim uznaniem. Nie do końca wiadomo skąd te koty w ogóle pojawiły się w Europie. Pierwsze udokumentowane wzmianki od nich mówią o roku 1521, ale dość powszechnie utrzymywany jest też pogląd, że pierwsze koty perskie pojawiły się tutaj już kilka wieków wcześniej. Współczesny kot perski ma niewiele wspólnego ze swoim przodkiem sprzed stuleci. Nie tylko pod względem wyglądu, ale też rodowodu. Właściwie współcześni przedstawiciele tej rasy z nawet nie są już łączone z terenami dawnej Persji, tylko właśnie z Europą, a ściślej – z Wielką Brytanią. Dlaczego? Co tak wpłynęło na persy? Koty te mają naprawdę długą i dość burzliwą historię, a ich początków faktycznie należy się doszukiwać w dawnej Persji. Koty perskie i perskie początki Koty perskie miały trafić do Europy właśnie z Persji, czyli terenów dzisiejszego Iranu, ściślejsze badania nad genezą tych zwierząt podają konkretny obszar prowincji Khorazan, co wskazuje na słuszność uważania tych kotów za najstarszych przedstawicieli kociego rodu. Europa oszalała na punkcie tych kotów – były one modne i popularne głównie wśród arystokratów i bogatych przedstawicieli szlachty, bo tylko oni mogli sobie pozwolić na kota tej rasy. Zachwycały one swoją egzotyczną urodą i niespotykaną długością włosia. Nie wiadomo jak dokładnie ta rasa dotarła na salony, ale koty perskie szybko zostały ulubieńcami, pozostawiając inne rasy kotów daleko w tyle. Brytyjski rozkwit W 1871 roku w londyńskim Crystal Palace, odbyła się pierwsza wystawa kotów. Koty persy, choć znane, szanowane i uwielbiane już wieki wcześniej, właśnie wtedy oficjalnie zadebiutowały i od tamtej pory można mówić o faktycznej, konkretnej i celowej hodowli tych pięknych zwierząt. Pierwszą linię hodowlaną zapoczątkowała sama królowa Wielkiej Brytanii, Wiktoria, która sprawiła sobie dwa niebieskie koty perskie – to tak naprawdę właśnie od nich i tamtej wystawy, wszystko się zaczęło. Hodowla zaczęła być celowa, a hodowcy zwracali szczególną uwagę na sierść i kształt pyszczka kota. Dla uzyskania jak najdłuższej, najbardziej gęstej i jedwabistej sierści, krzyżowano persy na przykład z angorami. W 1890 w Wielkiej Brytanii otworzył się pierwszy klub, który łączył miłośników tej pięknej rasy. Ceniony był też jak najbardziej płaski kształt pyszczka, dlatego krzyżowano koty selektywnie, wybierając te z najbardziej płaskimi mordkami, by osiągnąć pożądany efekt. W tym procederze przodowali przede wszystkim Amerykanie, wyprzedzając na tym polu nawet Brytyjczyków. Współcześnie w wielu krajach istnieje już zakaz tak ostrej i selektywnej hodowli, bo znawcy rasy wskazują na postępującą deformację kociego pyszczka – dalsze jego skracanie byłoby już okrutne dla tych zwierząt. Persy w Polsce Historia kotów perskich w Polsce rozpoczęła się w najgorszym możliwym momencie, bo w 1939 roku i prawie natychmiast została zatrzymana przez wybuch II wojny światowej. Działania wojenne praktycznie zniszczyły tę rasę na naszym terytorium – dotkliwie przetrzebione zostały wszystkie rasy kotów, ale koty perskie dotknęło to szczególnie mocno – nie zdążyły nawet dobrze zadomowić się na naszym gruncie. Rasa odbudowywała się bardzo powoli i właściwie do lat 70 XX wieku była w Polsce w zaniku. Wszystko zmieniło się dzięki Jolancie Kotłubiej, która przywiozła z Niemiec dwa koty perskie. Choć ten moment można oficjalnie uznać za odrodzenie rasy, prawdziwy boom na nie przyszedł dopiero w latach 90. Do tej pory cieszą się dużą popularnością i już na dobre zagościły w polskich domach. Koty perskie – niepotwierdzone teorie i legendy Koty perskie są powszechnie uważane za najstarszą kocią rasę, nic więc dziwnego, że przez wieki zdążyły obrosnąć w legendy. Jedna z nich tyczy się pochodzenia kota perskiego, który miał zostać stworzony przez wielkiego czarodzieja. Miał on użyć do tego celu obłoczka szarego dymu, iskry ognia i odbicia blasku dwóch gwiazd. Dlatego te koty mają być jednocześnie tak piękne, tajemnicze i uwielbiane. Druga teoria jest dużo mniej poetycka, choć też wiąże się z pochodzeniem rasy. Mówi o tym, że w drzewie genealogicznym kotów perskich jest azjatycki drapieżny kot – manul, który miał w dużej mierze odpowiadać za ich wygląd. Być może tak faktycznie jest, ale charakter kotów perskich zdaje się przeczyć posiadaniem jakiegokolwiek groźnego drapieżnika w rodowodzie. Jeszcze inna niepotwierdzona teoria związana jest z pojawieniem się kotów perskich w Europie. Nie ma dowodów na to, że przywędrowały razem z krzyżowcami, którzy powracali z krucjat, choć ten pogląd jest dość szeroko rozpowszechniony pośród hodowców i miłośników tej rasy. Niebieskie, szare, białe koty perskie – poznaj ich barwy i wygląd Białe koty perskie zachwycają swoją długą, puszystą i śnieżnobiałą szatą, przez co są ogromnie lubiane przez ludzi. Mało kto wie też, że barwy biała, szara i niebieska nie są jedynymi, które uwzględnia wzorzec. Dozwolonych maści jest około 150, co daje naprawdę imponującą liczbę i pozwala spotkać kota perskiego właściwie w każdym odcieniu i kolorze. Kolor nie jest tym, co wyróżnia te koty spośród innych, ale faktycznie wyróżnia je sierść. Niegdyś nieco bardziej, bo koty długowłose były bardzo egzotyczne i praktycznie niespotykane, ale nawet dzisiaj budzi ona zachwyt. Długa, średnio o długości 10 cm, delikatna i z grubym podszerstkiem – taka właśnie jest sierść persa. Jego nos jest szeroki i bardzo krótki, niezwykle charakterystyczny dla tej rasy. Zbytnie spłaszczenie nosa bywa powodem do ostrej krytyki, dlatego pracuje się nad ograniczeniem możliwości dalszego jego skracania, by nie narażać kota na cierpienie. To koty średnio duże, o krótkich, choć mocnych łapach i imponującym, puszystym ogonie. Ich waga w przypadku samców dochodzi do 7 kg, a w przypadku samic do 6 kg. Jakiej pielęgnacji wymaga kot perski? Sierść kota perskiego budzi zachwyt, ale wymaga odpowiedniego traktowania. Konieczne jest codzienne, bardzo dokładne czesanie, by nie dopuścić do powstania kołtunów. Jeśli już się zdarzy, że sierść się poplącze, nie obędzie się bez wizyty u kociego fryzjera. Pewnym pocieszeniem może być fakt, że sierść kota perskiego odrasta dość szybko. Nadal jednak codzienne czesanie jest absolutnie konieczne i pozwoli kotu uniknąć stresu i nieprzyjemności. W przypadku tych kotów konieczne jest też dbanie o ich nosy i oczy – nieodzowna będzie Twoja pomoc w czyszczeniu ich, przemywaniu i nawilżaniu, bo same nie poradzą sobie z ich higieną. Specyficzna budowa pyszczka bardzo utrudnia im jedzenie, dlatego kotu najłatwiej jest jeść mokrą karmę i jedzenie o konsystencji papki – może zupełnie nie poradzić sobie z jedzeniem dużych kawałków mięsa i mieć problemy z uchwyceniem karmy suchej, jeśli będzie w dużych granulkach. Zastanawiasz się, ile żyją koty perskie? Rozrzut jest tutaj dość duży, bo długość życia wynosi od 10 do 17 lat, co stawia je w gronie kotów raczej długowiecznych. Kot perski – charakter pełen dostojeństwa Wiesz już jak wygląda, ale jaki jest kot perski? Charakter tych zwierząt jest spokojny i zrównoważony. Na tyle, że właściwie trudno jest uwierzyć, że persy, jak wszystkie koty, to w zasadzie drapieżniki. Są całkowicie pozbawione agresji. Chętnie się pobawią, ale w zabawie raczej nie używają ani zębów, ani pazurów. Ich zmysł łowiecki i instynkty myśliwskie zostały zatarte w toku hodowli. Koty te cenią sobie samotność i lubią wylegiwać się w ciszy i spokoju, choć nie pogardzą też towarzystwem ludzi i chętnie poddadzą się głaskaniu, przytulaniu i innym pieszczotom. To w połączeniu z absolutnym brakiem agresji sprawia, że doskonale nadają się do roli kocich terapeutów w felinoterapii. Są przyjacielskie i szybko akceptują gości i nowych ludzi. Cenią sobie jednak przede wszystkim własny komfort i lubią święty spokój, dlatego muszą mieć miejsce tylko dla siebie. Są dość leniwe, przekładają wylegiwanie się na kanapie nad eksplorację ogrodu czy szaleńcze gonitwy po domu. Doskonale odnajdą się jako koty rodzinne, ale mogą towarzyszyć też osobom mieszkającym samotnie. Lubią dzieci i nie zrobią im żadnej krzywdy, choć dla komfortu kota warto najpierw nauczyć dziecko, że kot perski, choć nie gryzie i nie drapie, też chce mieć spokój i należy dać mu czas na to, by pobył po prostu sam ze sobą. Kot perski – podsumowanie w pigułce Współczesne koty perskie z wyglądu praktycznie w ogóle nie przypominają już swoich przodków. To wszystko przez celową ich hodowlę w Wielkiej Brytanii, którą zapoczątkowała sama królowa Wiktoria. Długa, jedwabista sierść i niezwykle krótki pyszczek – to ich cechy charakterystyczne, choć dalsze skracanie pyszczków jest już w wielu krajach wręcz niedozwolone. To koty raczej długowieczne. Ich pielęgnacja nie jest skomplikowana, ale dość czasochłonna, bo wymaga codziennego, dokładnego szczotkowania i oczyszczania kociego nosa i oczu. Rasa pozbawiona jest agresji i należy do grona najbardziej leniwych, doskonale nadaje się do felinoterapii i sprawdza się jako kot rodzinny.

„Pluszowe” koty perskie są jedną z najpopularniejszych ras. Ciekawostką jest, że ich nazwa w języku perskim oznacza „koty irańskie”, a obecnie znane nam koty nie pochodzą nawet z Bliskiego Wschodu! W tym artykule chcemy przedstawić Ci tę lubianą rasę, przybliżyć jej cechy oraz historię. Wygląd Długa i delikatna sierść z grubą warstwą podszerstka wyróżnia persy na tle innych ras. Lecz nie każdy kot z długą sierścią jest persem – by móc zostać tak zaklasyfikowanym, zwierzę musi spełniać jeszcze wiele innych warunków! Wygląd rasy został ukształtowany przez trzy różne związki hodowców. Dla każdego z nich ważna była inna cecha. Co do zasady, kot powinien być średnio duży lub duży, waga kocurów może dochodzić do 7 kilogramów, kotek natomiast do 6. Łapy powinny być relatywnie krótkie, ale mocne, z kosmykami włosów pomiędzy palcami okrągłych łapek. Nie tylko sierść persów jest szczególnie charakterystyczna, ale także ich pyszczek. Szeroka głowa z okrągłymi uszami oraz bardzo krótki, szeroki nos sprawiają, że ciężko pomylić persy z jakąkolwiek inną rasą. Grzbiet nosa musi kończyć się pomiędzy oczami, tzw. „stop” powinien znajdować się pomiędzy liniami dolnych i górnych powiek. Niestety taka budowa prowadzi do pewnych ograniczeń zdrowotnych i jest powodem nasilonej krytyki w stosunku dla zdecydowanych zwolenników tej cechy. Z tego względu można spotkać również hodowców, którzy preferują u swoich zwierząt szersze nosy, co jednak nie odpowiada w pełni obecnym standardom rasy. Ubarwienie kotów perskich nie jest ograniczone przez konkretne kolory. Jednobarwne osobniki mogą być czarne, białe, rude, niebieskie, a także brązowe (czekoladowe), popielate (lilac) lub kremowe (creme). Innymi wariantami są dwu- i trójbarwne osobniki. Są one tak samo popularne jak osobniki o egzotycznym „dymnym” umaszczeniu, co oznacza, że większość włosa jest zabarwiona, a odcinek przy cebulce włosa pozostaje zawsze śnieżnobiały. Jeśli natomiast sytuacja jest odwrotna – większość włosa jest śnieżnobiała i jedynie końce są zabarwione – mamy wtedy do czynienia z ubarwieniem typu „shaded” (cieniowanym). Koty perskie dzielą wspólny standard rasowy razem z egzotycznymi kotami krótkowłosymi i tzw. colorpointami. Różnice występują jedynie w długości, wzorze i kolorze futra. W 1933 roku jeden z dużych europejskich związków wprowadził termin: „koty egzotyczne krótkowłose”. Odpowiadał on kotom o budowie i charakterze persów, posiadającym krótkie pluszowe futro. Znane także jako koty himalajskie, colorpointy powstały ze skrzyżowania kotów syjamskich z perskimi. Tym pierwszym zawdzięczają budowę i charakter, drugim natomiast umaszczenie. Najczęściej spotykane są czarne lub rude osobniki, a także ich mniej intensywne kolory – niebieski, kremowy, czekolada, cynamon, płowy i popielaty. Charakter Koty perskie są spokojne i łagodne. Mają zatarty zmysł łowczy i od polowań wolą wylegiwanie się na kanapie, dlatego też idealnie nadają się do życia w zamkniętej przestrzeni, będąc jedynym pupilem rodziny. Prawdopodobnie właśnie przez to są one jedną z najczęściej wybieranych ras kotów. Persy kochają kontakt z człowiekiem, uwielbiają przytulanie i pieszczoty i bardzo przywiązują się do swoich właścicieli. Pomimo spokojnej osobowości nadal drzemie w nich jednak natura drapieżcy. Persy także powinny mieć możliwość wspinania się, zabaw i ukrycia się w zakamarkach domu. Zwłaszcza istotne jest to w przypadku kotów trzymanych w mieszkaniu. W ten sposób mogą pozostać w dobrej formie fizycznej i psychicznej! Dobrym rozwiązaniem dla każdego domu jest drapak – nawet jeśli Twój pupil nie jest wielbicielem wspinaczek, ta aktywność należy do repertuaru zachowań każdego mruczka. Nasi pupile muszą mieć możliwość drapania, by pozbyć się obumarłej okrywy pazura. Oznaczają też w ten sposób teren, za pomocą gruczołów zapachowych ulokowanych w opuszkach kocich łap, roztaczając tym samym niedostrzegalny dla nas zapach. Bez drapaka, ścianki czy maty do drapania nawet najbardziej cierpliwy kot zainteresuje się meblami… Wielofunkcyjny drapak nie służy jednak tylko do drapania. Jest to także platforma do wspinaczek i obserwacji, a to uwielbia każdy kot! Inną opcją są też legowiska do umieszczenia na parapecie czy kaloryferze. Historia Początkowo uważano, że persy pochodzą od długowłosych kotów z Bliskiego Wschodu. Twierdzono, że pierwsze z nich sprowadzono do Europy w XVII w., z ówczesnej Persji, a dzisiejszego Iranu, i stały się one protoplastami rasy na naszym kontynencie. Jednak dzisiejsze koty perskie niewiele mają wspólnego z pierwszymi, historycznymi persami. W świetle najnowszych badań, według których przodkowie rasy pochodzą z Rosji, fakt ten nie dziwi wcale. Badania genetyczne wykazały powiązania z rosyjskimi kotami długowłosymi i ostatecznie dowiodły braku pokrewieństwa z linią azjatycką. Co ciekawe, nazwa „persy” powstała już przy utworzeniu pierwszego związku hodowlanego, na początku XX wieku. Wcześniej używano przede wszystkim określenia „koty angora”. Od tamtej pory standard rasy i jej wyznaczniki wielokrotnie się zmieniały. Z biegiem czasu większą uwagę zaczęto przykładać do okrągłego czoła, krótkiego pyszczka oraz coraz bujniejszego i bardziej miękkiego futra. To jednak działało również na niekorzyść rasy. Wraz z rosnącą popularnością tych kotów, dynamicznie wzrastała liczba hodowli, osobniki parowano masowo bez uwzględnienia negatywnego wpływu na ich zdrowie, prowadzono do rozwoju cech takich jak cofnięty nos i łzawiące oczy, nasilając w ten sposób skłonność do zachorowań na zapalenia układu oddechowego i utrudnienia w przyjmowaniu pokarmów. Sprawiło to, że hodowla persów należała do niechlubnej części tych, które nazwalibyśmy niehumanitarną, prowadzącą do zwyrodnień i genetycznych powikłań, zauważalnych niestety u wielu ras psów i kotów, w których to przypadkach walory estetyczne stały się dużo ważniejsze od zdrowia i komfortu zwierząt… Na szczęście czasy te są już za nami i większość współczesnych hodowców na pierwszym miejscu stawia dobro zwierząt, odchodząc od prób eksponowania ekstremalnych cech wyglądu. Zdrowie i żywienie Przy odpowiedniej pielęgnacji i żywieniu koty rasy perskiej są relatywnie zdrowe. Występują oczywiście pewne odstępstwa od tej reguły. Do chorób charakterystycznych dla tej rasy zalicza się wielotorbielowatość nerek, postępowy zanik siatkówki czy astygmatyzm, który może prowadzić do pełnej utraty wzroku. Persy mogą także cierpieć na kardiomiopatię przerostową, występującą u wielu ras. Niestety wszystkie wymienione wyżej choroby są dziedziczne, co dowodzi, jak istotne jest odpowiednio przemyślane prowadzenie hodowli. Profesjonalni hodowcy dbają o wczesne i regularne badania swoich podopiecznych i ich potomstwa, by w przypadku wystąpienia choroby dziedzicznej, móc wykluczyć chorego osobnika z rozpłodu. Badania pod kątem chorób dziedzicznych dotyczą przede wszystkim chorób nerek. Objawy widoczne są dopiero w późniejszych latach życia, co oznacza, że gen może zostać przekazany potomstwu, zanim u rodzica choroba zostanie zdiagnozowana. Na szczęście, badania ultrasonograficzne pozwalają na rozpoznanie ewentualnej choroby już od 10. tygodnia życia. Dzięki temu hodowca może odpowiednio wcześnie dowiedzieć się o chorobie kota, wykluczyć zwierzę z hodowli i zapobiec tym samym przekazaniu choroby na następne pokolenie. Środkiem do zdiagnozowania kardiomiopatii przerostowej jest USG serca. Kardiomiopatia to choroba nieuleczalna, jednak przy wczesnej diagnozie można podjąć odpowiednie działania łagodzące objawy choroby i zapewnić tym samym długie życie kotu! Koty hodowlane powinny być regularnie badane, by całkowicie wykluczyć ryzyko przenoszenia chorób genetycznych na potomstwo. Hodowca, u którego nabywasz kota, powinien być w stanie udostępnić odpowiednią dokumentację medyczną rodziców kocięcia. Należy unikać niekompetentnych „pseudohodowców”, sprzedających „koty rasowe bez rodowodu w atrakcyjnych cenach”. Niższa cena to najczęściej skutek nieodpowiedniego dla rasy chowu, podawania kotom niskobudżetowej karmy i opuszczania terminów badań. Niższy wydatek za zakup może skutkować o wiele wyższymi kosztami później, np. gdyby została wykryta u kota jedna z chorób… Dlatego też warto wybierać hodowców zrzeszonych w związkach hodowlanych. Przechodzą oni regularne kontrole, stosują się do zasad odpowiedniego parowania zwierząt i dbają o badania pod kątem występowania chorób dziedzicznych. Oczywiście ma to swoją cenę. Za jednego kota perskiego trzeba zapłacić od około 1000 do ponad 2000 złotych. W tej cenie zawiera się jednak nie tylko samo zwierzę, ale także zaangażowanie i doświadczenie hodowcy, który poświęca swój czas i wiedzę, by odpowiednio wychować kociątko, rozwinąć istotne cechy jego charakteru i dba, by pozostało one wystraczająco długo przy matce. Minimalny okres, w którym kociątko powinno wychowywać się z matką i rodzeństwem, to 12 tygodni. Pielęgnacja Piękne futro persów jest powodem zachwytów wielu miłośników kotów. Nie można jednak zapominać o tym, jak istotna jest jego regularna pielęgnacja. W celu uniknięcia splątanych i skołtunionych włosów, sierść powinna być codziennie dokładnie czesana. Gdy już dojdzie do splątania, często jedynym ratunkiem jest wizyta u fryzjera lub weterynarza. Ale bez obaw, wygolona sierść szybko odrasta! Pomimo regularnego szczotkowania i czesania, koty perskie w czasie okresowej wymiany sierści połykają bardzo dużą jej ilość. Z pomocą przychodzą pasty odkłaczające lub kocia trawka, które naturalnie wspomagają proces wydalania połkniętej sierści, zapobiegając tworzeniu się kłaczków i problemom trawiennym. Z racji swojej budowy persy wymagają dodatkowej pomocy w oczyszczaniu okolic oczu i nosa. W tym celu z powodzeniem można użyć nawilżonych chusteczek. Przemywanie rumiankiem lub podobną substancją może dodatkowo podrażnić oczy! Przez swoje płaskie pyszczki persy mają trudności z przyjmowaniem pokarmów. Żywią się one przede wszystkim, nabierając pokarm na języczek. Dlatego też o wiele łatwiej jest im zjeść pokarm o papkowatej konsystencji niż np. duże kawałki mięsa. Przy wyborze odpowiedniej karmy ważna jest zasada: im bardziej wartościowe, tym lepsze. Koty potrzebują dużo białka, dlatego też mięso powinno być głównym składnikiem ich diety. Preferowane są mokre karmy, nie tylko ze względu na lepszą kompozycję składników, ale także wyższy poziom wilgoci. Persy ze względu na swoje pochodzenie można by nazwać kotami „pustynnymi”. Nie mają zatem potrzeby, by często korzystać z miski z wodą i z natury piją mało. Większość niezbędnych płynów pobierają z żywności. Koty perskie są nadal jedną z najchętniej wybieranych ras w Europie. Przy przemyślanym wyborze hodowli, odpowiedniej pielęgnacji i zdrowym trybie żywienia, będziesz mógł cieszyć się towarzystwem swojego persa przez wiele pięknych lat! Życzymy wielu pięknych chwil z Waszym „pluszowym” pupilem!

Koty rasowe zachwycają nie tylko miłośników i właścicieli tych stworzeń. Pokochali je także Polacy, którzy coraz częściej i chętniej zostają właścicielami kocurków z rodowodem. Sprawdź, jak możesz dołączyć do ich grona i poznaj najpopularniejsze rasy w Polsce!Do niedawna na pytanie o najpopularniejsze rasy kotów w Polsce wszyscy odpowiadali zgodnym chórem: „dachowce!”. Jednak nawet średniozamożni mieszkańcy naszego kraju chętnie decydują się na zakup nawet najbardziej egzotycznych zwierzaków. Które koty rasowe wybierają Polacy? I jak wybrać idealnego mruczka dla siebie? Dowiedz się!Najpopularniejsze rasy kotów w Polsce. Sprawdź, czy twój mruczek jest na liście!Koty brytyjskieKoty rasowe szare mają wielu miłośników, w tym również w Polsce. Szczególnie popularne są koty brytyjskie o miękkiej, wręcz pluszowej w dotyku sierści. Są raczej niskie i krępe. Ich powodzenie wynika z faktu, że mocno przywiązują się do swoich opiekunów i nad wspinaczki po drzewach przekładają ciepło kaloryfera oraz cooneKoty rasowe main coone wywodzą swoje pochodzenie od leśnych kotów, a dokładniej: udomowionych kotów górskich. Nietrudno się tego domyślić, widząc ich gęste futerko i charakterystyczne pędzelki na uszach. Koty syberyjskieKoty syberyjskie, podobnie jak main coone, mają długą sierść, która w naturalnym środowisku pomagała im przerwać największe mrozy. Posiadają lekko skośne oczy, najczęściej w kolorze abisyńskieKot abisyński przypomina wyglądem małą wersję pumy. Są skore do zabawy i wszędzie ich pełno. Są szczupłe i niezwykle zwinne, posiadają piaskowe umaszczenie futerka. Koty perskieChociaż długa sierść kotów perskich wymaga czasochłonnych zabiegów pielęgnacyjnych, ich właścicieli to nie odstrasza. Mają przyjazne usposobienie i z łatwością przychodzi im zadomowienie się w nowym syjamskieJasne futerko, ciemna twarz, łapki, uszy i ogon oraz hipnotyzujące niebieskie oczy: tych kotów nie da się pomylić z żadną inną rasą. To urodzeni indywidualiści, którzy jednak dobrze rozumieją się z domownikami i zazwyczaj akceptują egzotycznePowstały ze skrzyżowania amerykańskich kotów krótkowłosych i persów. Posiadają charakterystyczny, lekko spłaszczony pyszczek. Są dosyć wygodnickie i kot rasowy do domu? Koty rasowe małeNie wszyscy właściciele uważają, że wypuszczanie kota na zewnątrz bez opieki jest rozsądnym posunięciem. Coraz częściej wolontariusze i pracownicy schronisk apelują, by opiekunowie przestali pozwalać swoim zwierzakom wychodzić w samopas, ponieważ często dochodzi wówczas do wypadków, zaginięć, a nawet kradzieży! My również popieramy fakt niewypuszczania kotów na zewnątrz. Jeśli nasza praca wymaga spędzania długich godzin poza domem, powinniśmy zdecydować się na kota, który dobrze odnajdzie się w czterech ścianach i nie będzie czuł się sfrustrowany ograniczoną przestrzenią. W tym celu najlepiej wybrać jednego z kotów rasowych małych. Jakie to rasy? Na przykład pers miniaturowy, czyli najmniejszy kot świata. Nie tylko przez całe życie wygląda jak kociak, ale też się tak zachowuje! Kolejny to toy bobtail, który przestaje rosnąć po ukończeniu około trzech miesięcy. Z powodu krótkich łapek i ogonka niektórzy mylą go z… królikiem!Nieco większy singapura waży do trzech kilogramów. Jego cechami charakterystycznymi są wielkie oczy i uszy, a także wyjątkowa odporność na choroby. Podobnie cornish rex o lekko pofalowanej sierści oraz uszach, które przydają mu podobieństwa do nietoperza. Munchkiny, nazywane „kocimi jamnikami”, nie są uznawane przez niektóre organizacje z powodu posiadania wyjątkowych krótkich nóżek. To wynik mutacji genetycznej. Gdzie kupić koty rasowe? Uważaj na pseudohodowle!Chociaż kuszą nas ogłoszenia na popularnych portalach ogłoszeniowych, których autorzy oferują zakup rasowego kotka bez rodowodu, nie kupujmy zwierzaków z takich źródeł. Dlaczego? Prawdopodobnie mamy do czynienia z oferują klientom zakup zwierzaków w o wiele niższych cenach niż certyfikowani hodowcy. Niestety, ponieważ nie rejestrują swoich interesów, a tym samym nie spełniają stosownych wymagań, o wiele częściej oszukują klientów. Sprzedają im kotki o mieszanym pochodzeniu, często obciążone chorobami lub za młode, by zostać rozdzielonymi od mamy. Co więcej, trzymają zwierzaki w nieodpowiednich warunkach. Raz na jakiś czas media grzmią o rozbiciu pseudohodowli, gdzie zwierzęta cierpiały z niedożywienia i kupić koty rasowe? Musisz znaleźć certyfikowaną hodowlę, w której każdemu zakupowi zwierzaka towarzyszy spisanie umowy i otrzymanie rodowodu. Prawdziwy hodowca będzie bez trudu mógł udokumentować przed tobą pochodzenie kociaka i przedstawić stosowne dokumenty. Warto też wcześniej poszperać w internecie, sprawdzić opinie itd. Ile kosztują koty rasowe? Ich ceny, w zależności od rasy, wahają się od kilkuset złotych do… kilkunastu tysięcy!Jak rozpoznać kota rasowego?Koty nierasowe, inaczej nazywane domowymi, mają dość charakterystyczne cechy wyglądu. Najczęściej są to białe brzuszki i część pyszczka, pręgowany grzbiet i głowę w brązowo-czarno-szare paski oraz zielone oczy. Często widujemy takie koty dziko żyjące w naturalnym dostrzegamy, że kot przedstawiany jako rasowy posiada któreś z wymienionych cech, powinna zapalić nam się lampka ostrzegawcza. Może się okazać, że nieuczciwy hodowca próbuje sprzedać nam potomstwo kotki, które pochodzi ze związku z bardziej pospolitym osobnikiem. Zwracajmy też uwagę na sformułowania w rodzaju „niezupełnie rasowe”, „z rasowej matki” albo „rasowe bez rodowodu”. Ile żyją koty rasowe?Czy koty rasowe żyją dłużej niż zwykłe? Nie istnieją żadne przesłanki, które mogą świadczyć o większej długowieczności rasowych kotów. Długość życia kota to kwestia bardzo indywidualna, na którą ma wpływ wiele czynników, jednak najczęściej wynosi od czternastu do szesnastu który osiąga wiek dwudziestu lat, uchodzi za wyjątkowo długowiecznego osobnika: rekordzistka osiągnęła sędziwy wiek trzydziestu ośmiu lat i trzech dni. Wiele zależy od obciążeń genetycznych danego zwierzaka, warunkach, w jakich przebywa, pożywienia, a także poziomu stresu, którego doświadcza. Obecnie ilość lat, jaką na ogół przezywają, rośnie dzięki lepszej opiece weterynarza oraz pogłębiającej się świadomości rasy rzeczywiście posiadają większą skłonność do pewnych dolegliwości, dlatego przed zakupem należy dokładnie sprawdzić, na jakie ewentualności powinniśmy być przygotowani. Nie należy przesadnie sugerować się informacjami na temat potencjalnej długości życia np. kota brytyjskiego albo persa, ponieważ nie zawsze tabelki i wykresy przekładają się na rzeczywistą kondycję i stan zdrowia konkretnego przedstawiciela rasy. Lepiej konsultować się z weterynarzem. Koty rasowe zdjęcia: zobacz jak wyglądają najpopularniejsze rasy w Polsce!fot. Krystian TamburBrytyjski kot posiada miękkie, szare futerko i krępą Erik-Jan LeusinkWidok tzw. dachowca jest wpisany w krajobraz nie tylko polskich Stefan IvanovKoty rasowe posiadają charakterystyczny płaski pyszczek. Z natury są raczej mało Nirzar PangarkarTrudno oprzeć się spojrzeniu niebieskich oczu kota Mona MagnussenKoty syberyjskie posiadają gęstą, długą sierść i lekko skośne oczy. ZOBACZ TEŻ:Dlaczego koty lubią pudełka? Naukowcy znaleźli odpowiedźZalety posiadania kota! 7 dowodów na to, że twoje życie będzie lepszeDlaczego kot miauczy? WSZYSTKO o kocim miauczeniu

ile żyją koty perskie